27 მარტი – ქრისტეს აღდგომის დღესასწაული ვატიკანში

თავიდანვე ძნელია ზუსტი ფორმულირება, თუ ვინ და სად აღნიშნა 27 მარტს ქრისტეს ბრწყინვალე აღდგომა. იმის თქმა, რომ ეს “დასავლური” აღდგომაა, როგორც ჩვეულებრივ ხდება ხოლმე, სწორი არ არის. 27 მარტს აღდგომას დღესასწაულობს კათოლიკე ეკლესია, ანგლიკანური ტრადიციის ეკლესია, პროტესტანტული ეკლესიები და სხვა არატრადიციული ქრისტიანები არა მხოლოდ დასალეთ ევროპასა და ჩრდილოეთ ამერიკაში, არამედ მსოფლიოს ყველა კუთხეში. ამდენად, უფრო სწორი იქნება იმის თქმა, რომ დასავლური ტრადიციიდან მომდინარე ეკლესიები, თუმცა, ფინეთის მართლმადიდებელი ავტონომიური ეკლესია, ქვეყნის ქრისტიანი მოსახლეობის უმრავლესობის გათვალისწინებით, აღდგომას დასავლური ტრადიციის შესაბამისად აღნიშნავს.

მოკლედ, 27 მარტიდან მოყოლებული კათოლიკე ეკლესიაში დიდი დღესასწაულია.

26-ში, შაბათს, საღამოს ცხრის ნახევარზე ჩაბნელებულ წმინდა პეტრეს ტაძარში დაიწყო სააღდგომო მწუხრის ლოცვა პაპი ფრანცისკეს წინამძღვრობით. ამ დღისთვის ტაძრის მოსართავი ყვავილები სლოვენიიდან გამოგზავნეს, ხოლო კვირას წმინდა პეტრეს მოედანი ჰოლანდიიდან ჩამოტანილი ყვავილებით მორთეს.

როგორც ყოველთვის, პონტიფექსის მსახურება ზედმიწევნით მოწესრიგებული და ესთეტიურად სრულყოფილი იყო, რაც გასაკვირი არაა, რადგან ამ სრულყოფის მისაღწევად პროფესიონალების დიდი გუნდი მუშაობს.

სააღდგომო მწუხრის საკითხავებს შორის იყო ლუკას სახარების 24-ე თავის 1-12 მუხლი.

“ხოლო პეტრე ადგა, გაიქცა სამარხისკენ” (ლუკა 24,12) – ამ სიტყვებით დაიწყო პაპის ქადაგება. პეტრემ, ისევე როგორც დანარჩენმა ათმა არ დაიჯერა მენელსაცხებლე დედების მონათხრობი, მაგრამ ცოტა ხნის  მერე ადგა და საფლავისკენ გიქცა, რაც იმის მანიშნებელია, ბრძანებს პაპი ფრანცისკე, რომ, სხვებისგან განსხვავებით, პეტრე იესოს ეძიებდა. ასე დაიწყო პეტრეს აღდგომაო. სევდისა და სიბნელის მიმართ დაუმორჩილებლობით პეტრემ ადგილი დაუთმო სასოებას: საკუთარ გულში ღვთის ნათელი შემოუშვა. მენელსაცხებლე დედებმაც იგივე განიცადეს, ანგელოზის სიტყვებმა “რად ეძებთ ცოცხალს მკვდრებს შორის?” მათზე დიდი გავლენა იქონია.

ქრისტიანთა ხვედრია, რომ ჩვენსავე დაბეჭდილ სამარხებში სიცოცხლის მომნიჭებლად უფალი შემოვუშვათ. ამ ღამეს, უპირველეს ყოვლისა, უიმედობის ქვა უნდა გადავაგოროთ და უფალს მისგან ხსნა შევთხოვოთ, ბრძანებს უმაღლესი პონტიფექსი.

ჯვარცმული უფლის აღდგომა ქრისტიანთა იმედის ქვაკუთხედია, რომელიც ყველას ეძლევა, ვისაც საკუთარი თავიდან გასვლა შეუძლია. სულიწმიდის მონიჭებული სასიცოცხლო ძალა პრობლემებს თავისთავად კი არ გადაგვიჭრის, არამედ ქრისტეს სიყვარულითა და შენდობით გაგვაძლიერებს. აღდგომაც სწორედ ამ იმედისა და ჭეშმარიტების დღესასწაულია, რადგან ვერანაირი ძალა ვერ შეძლებს ქრისტეს სიყვარულს ჩამოგვაშოროს (რომაელთა 8:39). ამ იმედითა და სიხარულით სავსე ქრისტიანები ქრისტეს აღდგომას საკუთარი ცხოვრების მაგალითითა და სიყვარულით ამოწმებენ.

სააღდგომო მსახურება გვასწავლის, გვახსოვდეს უფლის მიერ გავლილი გზა. სახარების საკითხავშიც მოვისმინეთ, რომ ანგელოზი მენელსაცხებლე დედებს მოუწოდებს, გაიხსენონ უფლის სიტყვები (6).

ქრისტე აღდგა! გაუღეთ გულის კარი სასოებას და მიჰყევით იმ ვარსკვლავს, რომელსაც უსასრულო აღდგომისკენ მივყავართ.

კვირას დილით პაპის გზავნილი ქალაქ რომსა და მთელ მსოფლიოს, Urbi et Orbi – უფლის აღდგომის სიხარულსა და სინათლეს აუწყებს. აქვე პაპი დიდი გულისტკივილით საუბრობს ახლო აღმოსავლეთსა თუ სხვაგან მიმდინარე კონფლიქტებსა და სისხლისღვრაზე, ადამიანების უმოწყალო მიგრაციაზე, ლტოლვილთა არაადამიანურ პირობებზე და მათ არასახარბიელო მომავალზე. მიუხედავად ყოველივე ამისა, უფლის აღდგომა, საკუთარი სიკვდილით სიკვდილის დათრგუნვა, სიხარულს ჰფენს მორწმუნეთა გულებს.

ცოტა ხნის წინ ვფიქრობდი, რომ დღე არ გავა ვატიკანის სახელმწიფო სამდივნოდან პაპის მისასამძიმრებელი წერილი არ გავიდეს მეთქი. წმინდა საყდარი, რასაკვირველია, თანაგრძნობას გამოხატავს ადამიანის მიმართ ჩადენილი ძალადობისა და მისი ღირსების შელახვის თაობაზე. სირია, ერაყი, თურქეთი, პაკისტანი, ბელგია, საფრანგეთი, მოზამბიკი, ბურუნდი, ნიგერია, კამერუნი..

ცხადია, სააღდგომო გზავნილი ყოველთვის უფლის მიერ სიკვდილით სიკვდილის დათრგუნვისა და უსასრულო სიცოცხლის მინიჭების გზავნილია. ახლაც კათოლიკე ეკლესიის წინამძღვარი თავის მრევლს უფლის აღდგომით მონიჭებული სასოების გაღვივებისკენ მოუწოდებს.

ორნახევარი დღე ბოზეს მონასტერში

ის, ვინც ბოზეს მონასტერშია ნამყოფი, მიმიხვდება, რას ვგულისხმობ, როცა ვამბობ, რომ ბოზე დღევანდელ სამყაროში სულიერების სავანეა.იგი ვატიკანის მეორე კრების მერე დაარსდა, 1965 წელს, მთიანი პიემონტეს მიტოვებულ სოფლებთან.

მონასტრის ღვთისმსახურება და სულისკვეთება მთლიანად ვატიკანის მეორე კრების გავლენის ქვეშაა. არაკათოლიკე ქრისტიანთა მიმართ მათი გახსნილობა და ინტერესი ამის საუკეთესო დასტურია. მონასტერში აღკვეცილ ქალთა და კაცთა უმეტესობა კათოლიკე ეკლესიის შვილია, თუმცა იქ სხვა ეკლესიების შვილებიც მკვიდრობენ, რომელთა მიღებას და შეთვისებას ბოზე შესაშური გულწრფელობით ახორციელებს.

პირველი შთაბეჭდილება აქ მოსულთათვის, სწორედაც, ეს გულწრფელი, სიხარულით აღსავსე სტუმართმოყვარეობაა. რამდენიმე საათის შემდეგ ცხადი ხდება, რომ აღკვეცილ ქალთა და კაცთა ცხოვრებას უწყვეტი ფიზიკური შრომა და ლოცვა წარმოადგენს.

ჩვენი ჯგუფი წმინდა საყდართან აკრედიტებული რამდენიმე ელჩისა და იეზუიტი მღვდლის მამა კით პეკლერსისგან შედგებოდა. მე და მამა კითი დიდი ხანია ვიცნობთ ერთმანეთს, 8 წლის წინ, როდესაც მართლმადიდებელი ღვთისმეტყველების წარმომადგენელი ვიყავი ჟენევაში, ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსთან არსებული “რწმენისა და წესრიგის” კომისიის სამდივნოში, ერთად ვიმუშავეთ ბოზეში განხორციელებულ პროექტზე “მოწამეობა საზღვრებს მიღმა” (ეს უკანასკნელი პირობითი სათაურია, რათა პროექტის შინაარსი გადმოგცეთ). მამა კითი ამ პროექტში წმინდა საყდრის მიერ რეკომენდირებული ლიტურგისტი გახლდათ. მას შემდეგ, რაც რომში ვარ, გულითადად ეკიდება ჩვენს საელჩოსთან დაკავშირებულ ყველა საკითხს, დაუზარებლად პასუხობს ჩვენს შეკითხვებს და გვირჩევს, როცა გვჭირდება. აქვე დიდ მადლობას ვეტყვი მას.

სწორედ მისი ინიციატივა იყო, რომ ელჩებისთვის გაეცნო ბოზე, როგორც სულიერების ძალიან საინტერესო სავანე. ჩემთვის ბოზეში ჩასვლა ყოვლთვის ფასეულია, ხოლო ახლა კიდევ უფრო მეტად, რადგან მათი წინამძღვარი, ენცო ბიანკი პაპის ქრისტიანთა საბჭოს აქტიური წევრია. ბოზეს ბერებსა და მონაზვნებსაც ხშირად იწვევენ კათოლიკე ეკლესიის წიაღში მიმდინარე მსჯელობა-საუბრებზე. ასე რომ, მათთან ჩემი შეხვედრა და აზრთა გაცვლა საინტერესო და სასარგებლოა.

მართლაც, შემიძლია, ენთუზიაზმით წარვადგინო ბოზე, სადაც სულიერება და ინტელექტუალური საქმიანობა განუყოფელია, სადაც ყველაფერი სიყვარულითა და გულისხმიერებით კეთდება, სადაც ყველა მოსულს მოწიწებით ხვდებიან და საჭიროების შემთხვევაში თანადგომას ფრთხილად სთავაზობენ. მოკლედ, ყოველ ნაბიჯზე ხედავ აქ მცხოვრებთა გულწრფელობის, თავმდაბლობის, ზრუნვისა და სიყვარულის შედეგს.

ადამინისთვის ძნელი წარმოსადგენია, როგორ ათავსებენ ბოზეს მკვიდრნი მძიმე ფიზიკურ შრომასა და სულიერ ღვაწლს: ყოველდღიური ლოცვები, ევქარისტული ლიტურგია, ბიბლიური გაკვეთილები (Lectio Divina), ქადაგება, მთარგმელობითი და სხვადასხვა სახის შემოქმედებითი საქმიანობა, როგორიცაა საღვთისმეტყველო სამეცნიერო საქმიანობა, ხატწერა, კერამიკა. ამასთანავე, ადგილობრივი პროდუქტით ბიოლოგიურად სუფთა ნაწარმის დამზადება.

ყოველივე ამის ფონზე, მონასტრის თითოეული წევრი მზადაა, მოგისმინოთ და კეთილი სიტყვით გაგამხნევოთ.

ოც წელზე მეტია, რაც ბოზე სექტემბრის დასაწყისში მართლმადიდებელი სულიერების საერთაშორისო კონფერეციას ატარებს. 2001 წლიდან მოყოლებული ბევრჯერ მიმიღია მონაწილეობა ამ კოფერენციებში, სადაც საუკეთესო მომხსენებლები სხვაზე მეტია.

ამ უკანასკნელი სტუმრობისას შევიტყვე, რომ ბოზე ერაყიდან და სირიიდან მოსულ ლტოლვილებს ეხმარება იტალიაში ცხოვრების უფლების მიღებისათვის აუცილებელ პროცედურებში.

არ იფიქროთ, რომ ჩემი ეს წერილი ბოზეს სარეკლამოდაა გათვლილი. უბრალოდ, ვისურვებდი, რომ შესაძლებელი იყოს, სულიერებისა და ინტელექტუალური შემოქმედების მსგავსი მაგალითების გამრავლება დღეს, როცა ქრისტიანულ რწმენას არაერთი წინააღმდეგობის გადალახვა უწევს, რათა სამყაროს წინაშე დაამოწმოს ქრისტეს განკაცების, ჯვარცმისა და აღდგომის საიდუმლოს ერთგულება.